Jesienią otuleni

        

Kulturalnie nakręcone uczennice, 

Alicja Gadula z klasy 8e i Emilia Roszczypała z klasy 8a zajęły III miejsce w MIEJSKIM KONKURSIE LITERACKIM "Otuleni jesienią".

Konkurs polegał na napisaniu wiersza poświęconego tematyce jesiennej. 

BRAWO dla Was dziewczyny !

PS Pozostając w jesiennym klimacie, poniżej zamieszczam wiersze nagrodzone w konkursie i oczywiście zachęcam do ich przeczytania :)

Alicja Gadula ,,Jesień”

Jesień przychodzi pod koniec lata,

pogoda wtedy jest tak nijaka.

Raz słońce świeci, a raz deszcz pada.

Każdy dzień niczym jak loteriada.

Jesień to taka dziwna pora lata -

kwiatów już nie ma, sznur ptaków lata.

Drzewa są puste, nic już nie mają,

tylko powoli już zasypiają.

A na ulicach pusto, nikogo nie ma,

szum tylko słychać, pewnie przez te drzewa.

Raz deszcz, raz słońce, zmienna pogoda -

to jest dla wszystkich wielka niewygoda

Lecz patrząc na to z tej drugiej strony,

jesienią wszędzie mienią się kolory.

Wszędzie przepiękne kasztany i liście -

dzięki nim w naszym domu zrobi się złociście.

Stworzymy później z nich arcydzieła –

wianuszki, kwiatuszki i sukienki z drzewa,

nasze jesienne rękodzieła.

A gdy nadejdą zimowe dni

i warstwa śniegu będzie już spora,

my zatęsknimy za tą jesienią,

bo tak naprawdę to piękna pora.

Emilia Roszczypała  „Alternatywna jesień”

Jesień nam mówi tyle, co liście -

liście z drzew spadające,

rosnące obficie winogron kiście

i szybciej zachodzące słońce.

Zostaje pytanie, czym jest ta pora?

Wstawanie w ciemnościach - każdego z nas zmora.

Ulewy i wiatry - co żyć nam nie dają,

lecz jesień ludzie też czasem kochają.

Gdy widzisz liści paletę kolorów,

przestajesz żałować tych gorszych wyborów.

Aż uśmiech się rodzi w sercu, na twarzy,

gdy kubek ciepłej herbaty ktoś parzy.

Każdemu z nas jesień odmiennie się kojarzy.

Czy to ważne, jakie emocje z nią związane wyrażasz na twarzy?

Tak, to właśnie odczucia najbardziej się liczą,

 i to, że chcesz spotkać się z jej złotym obliczem.

BohaterON_2019

BohaterON to ogólnopolska kampania mająca na celu upamiętnienie i uhonorowanie uczestników Powstania Warszawskiego poprzez wysyłanie im kartek. 
Projekt ma edukować, bazując na historiach Powstańców, wzmacniać poczucie tożsamości narodowej, krzewić postawy patriotyczne oraz budować wrażliwość społeczną.
Nazwa akcji stanowi połączenie dwóch słów - polskiego "BOHATER" i angielskiego "ON", czyli "włączyć". 
Angielskie "ON" dosłownie ma włączyć historię właśnie.

W tym roku szkolnym szczególnie mocno zaangażowali się w akcję uczniowie z klasy 8a i 8e, doskonale zdając sobie sprawę, że Ci ludzie po prostu zasłużyli na naszą wdzięczność, pamięć i szacunek. Kolejny już raz postanowiliśmy włączyć historię, ponieważ akcja ta pozwala na wyrażenie tych wszystkich uczuć w symboliczny sposób.
Tym razem wysłaliśmy nie tylko kartki, ale i listy i wiersze. Liczymy na to, że każda z tych form dostarczy odbiorcy wielu wzruszeń i radości.

           

         

   

        

         

         

   

         

„Miasto kości” z serii „Dary Anioła”

Recenzja I tomu pt. „Miasto kości” 

z serii „Dary Anioła”

Wyobraź sobie, że świat, który znasz z mitów i legend, istnieje naprawdę. Tylko, że jest skryty za magiczną zasłoną niewidoczną dla zwykłego śmiertelnika. A teraz spróbuj wyobrazić sobie, że pewnego wieczora, podczas tańca w klubie, stajesz się świadkiem ataku na nieznajomego ci chłopaka. Problem tkwi w tym, że tylko ty dostrzegasz całą sytuację, mimo wielu osób bawiących się dookoła…

W takich właśnie okolicznościach czytelnik poznaje Clary, główną bohaterkę książki. Powieść jest pełna dowcipnych rozmów pełnych sarkazmu. Nie brakuje w niej jednak chwil niepewności i grozy. Historia toczy się w Nowym Yorku, jednak nie takim zwykłym, lecz pełnym demonów, wampirów, wilkołaków oraz co najważniejsze Nocnych Łowców. Występują tam również inni Podziemni, tacy jak fearie czy czarownicy oraz Przyziemni, czyli zwykli ludzie nie zdający sobie sprawy, co dzieje się za niewidoczną zasłoną. W ten niezwykły świat nieświadomie i nieodwracalnie wchodzi Clary Fray – zwykła dziewczyna. Gdyby nie była wtedy w klubie zwanym „Pandeonium” i nie spotkała Jace’a – chłopaka, który został zaatakowany, prawdopodobnie żyłaby normalnie  swoim zwykłym życiem. Jednak wszystko się zmienia, ponieważ okazuje się, że w żyłach dziewczyny płynie krew Nocnych Łowców. Gdy jej matka niespodziewanie zostaje uprowadzona, Clary bez długiego namysłu rusza jej na pomoc wraz z nowo poznanymi przyjaciółmi...

„Miasto Kości” to książka, która z całą pewnością dostarcza wiele niezapomnianych, pozytywnych wrażeń. Powieść Cassandry Clare na pewno nie zawiedzie żadnego miłośnika fantazy czy książek pokroju „Harry’ego Pottera” czy „Łowcy czarownic”. Bez wątpienia każdy odnajdzie się w historii o Nocnych Łowcach oraz będzie zagłębiał się w powieści następnych części z cyklu „Dary Anioła”.

AUTORKA RECENZJI: Aleksandra Kopica

Jak nie czytam, jak czytam

7 czerwca o 10.00 włączyliśmy się do akcji 

„JAK NIE CZYTAM, JAK CZYTAM”

Tego dnia uczniowie z całej Polski promowali czytanie. Bez przymusu, każdy to, na co miał ochotę. Symbolem wspólnej akcji był rekord w liczbie osób czytających w jednym momencie. 

Po co?

Po prostu chcieliśmy dać okazję do poczytania sobie w gronie koleżanek i kolegów, w miłych okolicznościach, bez dorabiania wielkiej filozofii. Głównym celem akcji jest bowiem budowanie pozytywnego wizerunku książki, tak by czytanie kojarzyło się z czymś przyjemnym, z wolnym czasem i rozrywką. 

Akcja miała zachęcić tych uczniów, którzy wciąż traktują czytanie jako przykry obowiązek. Dlatego nikogo nie zmuszaliśmy, lecz po prostu motywowaliśmy :)

Moim uczniom z klasy 7a i 7e DZIĘKUJĘ za udział w akcji.

EM

"Morderstwo w Orient Expressie" - recenzja filmu

W 2017 roku do kin weszła kolejna wersja ekranizacji kultowej historii autorstwa Agathy Christie pt. „Morderstwo w Orient Expressie”. Tym razem reżyserem został Kenneth Branath, który oprócz trzymania pieczy nad całym filmem, wcielił się również w główną rolę i został Herkulesem Poirot XXI wieku.

Kenneth Branath – jeśli to nazwisko wydaje wam się znajome, to prawdopodobnie kojarzycie je z Harry’ego Pottera, a dokładnie z drugiego filmu, czyli „Komnaty tajemnic”. Branath grał tam czarującego Gilderoy’a Lockharta. Oprócz tego ten sam mężczyzna wyreżyserował „Kopciuszka” z Lily James w roli tytułowej.

W „Morderstwie w Orient Expressie” po raz pierwszy widzimy belgijskiego detektywa Herkulesa Poirot , gdy ten rozwiązuje szybko i sprawnie zagadkę ukradzionego zabytku. Po chwili widzimy, że podchodzi do niego mężczyzna i oznajmia mu, że musi wyruszyć do Londynu w związku ze sprawą wagi państwowej. Detektyw zgadza się, ale okazuje się, iż nigdzie nie ma już wolnych miejsc i Herkules nie ma jak dostać się do miasta. Na szczęście jego przyjaciel jest konduktorem w pociągu, jadącym w tę samą stronę, co detektyw. W nim również wszystkie przedziały są już zajęte, ale jeden z pasażerów nie zjawia się na czas i Poirot zajmuje jego miejsce. W wagonie poznaje wielu ludzi o różnych osobowościach, których na pierwszy rzut oka nie łączy absolutnie nic. Jednym z nich jest złowieszczo wyglądający Edward Rachett. Jednego dnia pociąg wykoleja się podczas burzy śnieżnej i mężczyzna ten przychodzi do Herkulesa, aby zaoferować mu pieniądze w zamian za ochronę, ponieważ znalazł na swoim łóżku list z pogróżkami. Poirot odrzuca jego propozycję, oznajmiając że jest detektywem, a nie ochroniarzem. Następnego dnia Rachett zostaje znaleziony martwy z wieloma ranami kłutymi, a Herkules poprzysięga pasażerom, że odnajdzie mordercę i przekaże go policji. Jednak nie wie, że zagadka ta jest o wiele bardziej skomplikowana niż się wydaje…

Jako fanka książek Agathy Christie, Davida Sucheta w roli błyskotliwego Belga oraz przede wszystkim tej specyficznej historii, byłam nastawiona sceptycznie do najnowszej ekranizacji. Jednakże po seansie mogę powiedzieć z ręką na sercu, że nie miałam czego się obawiać i że jest to bardzo dobra ekranizacja!

Cała fabuła filmu pokrywała się z książkowym pierwowzorem prawie 1:1, a klimat lat 30 został oddany perfekcyjnie. Warta wspomnienia jest również bardzo dobrze dobrana obsada, w której znalazło się wiele gwiazd kina znanych ze wspaniałej gry aktorskiej. Oglądając „Morderstwo w Orient Expressie” na ekranie możemy zobaczyć Johhny’ego Deppa, Michael Pfeiffer, Judi Dench, Willema Dafoe czy Penelope Cruz. Akcja jest dynamiczna, a film nie jest sztucznie przedłużony, dzięki czemu pół godziny wydaje się być jak pięć minut. Jednak czymś co mnie naprawdę zachwyciło, były zdjęcia. Ujęcia ośnieżonych gór oraz pięknych zachodów i wschodów słońca budzą emocje, których nie spodziewalibyśmy się podczas oglądania takiego tytułu. Nie można również pominąć innowacyjnej zabawy kamerą, gdzie w jednym momencie znajdowała się ona ponad postaciami albo za oknem, słysząc rozmowę wewnątrz pociągu. Dzięki temu czuliśmy się, jakbyśmy  rzeczywiście stali na dworze i obserwowali zaistniałą sytuację.

Jedyna rzecz, która mi nie podpasowała, to wąsy Herkulesa, które powinny być małe i czarne, a były ogromne i brązowo-szare. Zgaduję, że była to po prostu koncepcja reżysera i jestem skłonna mu to wybaczyć, bo nie była to aż tak wielka zmiana. Zresztą po pewnym czasie przestałam zwracać na nie uwagę, całkowicie koncentrując się na interesującej i bardzo skomplikowanej fabule.

„Morderstwo w Orient Expressie” w reżyserii Branatha to idealny sposób na spędzenie czasu zarówno dla tych, co już dobrze znają Herkulesa Poirot, jak i dla tych, którzy spotkają się z nim po raz pierwszy. Film nie jest nachalny i nie zarzuca nas faktami z życia detektywa, które powinniśmy już znać, a raczej powoli prowadzi nas za rękę, jednocześnie pozwalając nam delektować się całą historią. Mogę wam zagwarantować, że po obejrzeniu filmu na waszych ustach zagości tak duży uśmiech, jak duże są wąsy belgijskiego detektywa.                  

Polecam.

Wiktoria Bambynek

"Ene, due, śmierć" - recenzja książki

Książka ,,Ene, due, śmierć” napisana przez M.J. Arlidge to wydany w 2015 roku thriller i kryminał w jednym . 

Historia przedstawiona w książce ukazuje niebezpieczną grę, której bohaterowie muszą się podjąć, aby sprostać oczekiwaniom sprawcy. Pierwszymi ofiarami pada dwójka młodych ludzi wracających z koncertu - Amy i Sam. Zostają porwani przez kobietę, która oferowała im podwózkę do domu. Niestety, jedno z nich już nigdy do niego nie wróci…

Ale po kolei… Para budzi się na dnie basenu do nurkowania. Okazuje się, że zostali pozbawieni wszystkich rzeczy, a jedyne, co znajdują obok siebie to telefon i pistolet. Tajemniczy głos w słuchawce oznajmia im, że przeżyje tylko jedna osoba, a do nich należy decyzja, która. Tragiczna sytuacja, w której znalazła się ta dwójka to dopiero początek zabawy psychopaty…

Śledztwo będzie prowadziła oddana swojej pracy Helen Grace. Zdeterminowana policjantka depcze oprawcy po piętach, jednak zagadka zostaje rozwiązana na samym końcu powieści. Dużym plusem jest przedstawienie bohaterów, którzy nie są idealni, posiadają swoje słabości i wady, mimo to starają się czynić jak najlepiej.

Książka porusza trudne tematy i wybory życiowe, pokazuje, ile zawdzięczamy bliskim i jak dużo możemy stracić przez jeden wybór. Zabić czy zostać  zabitym? – przed takim bowiem dylematem staną bohaterowie książki.

Powieść trzyma w napięciu, posiada ciekawy wątek i szybko rozwijającą się akcję. Czytając ją, możemy zastanowić się, jak sami zachowalibyśmy się w danej sytuacji i wczuć się rolę głównych bohaterów. Opisy są bardzo szczegółowe i realistyczne, dzięki czemu łatwo można sobie wyobrazić bohaterów i rozgrywającą się akcję.

Uważam, że ,,Ene, due, śmierć’ jest godną polecenia książką, którą warto przeczytać. Uprzedzam jedynie, że powieść jest dość brutalna i drastyczna, dlatego polecam ją raczej czytelnikom o mocnych nerwach. Książka ta to również idealny wybór dla wielbicieli kryminałów. Trzyma w napięciu do końca, a sam finał opisywanej historii na pewno zaskoczy nie jednego.

Polecam.

MARTA PINKAWA

Kamienie na szaniec - recenzje uczniów

„A kiedy trzeba na śmierć idą po kolei,

jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec…”

Autorka recenzji:  OLIWIA KSIĄŻEK

„Kamienie na szaniec” to bezsprzecznie tytuł, który wywołuje burzę emocji i jednocześnie głęboko zapada w pamięć. Aleksander Kamiński złożył piękny hołd wyzwolicielom Polski, którzy za wolność narodu zapłacili najwyższą cenę. Swoje życie.

Autor zabiera czytelnika w realia II wojny światowej, w czasy, kiedy Polska znajdowała się pod okupacją niemiecką. Jako czytelnicy mamy możliwość poznania trzech zwykłych chłopaków, których łączy jeden wspólny cel – chęć odzyskania swojego kraju z rąk okupantów.

„Kamienie na szaniec” to wzruszająca, a zarazem bezlitosna historia prawdziwych ludzi, autentycznych bohaterów, która skradła serca milionom Polaków w każdym wieku. Zdecydowanie zasługuje na miano książki ponadczasowej, która mimo odległej daty wydania jest wciąż chętnie czytana.

Autor recenzji: Jakub Szmatloch

Lektura, którą czyta się z zapartym tchem, ze łzami w oczach. 
Książka, która na zawsze zostaje w sercu…

Alek, Rudy i Zośka – trzej przyjaciel, którym przyszło dorastać  podczas II wojny światowej. Niesamowite jest to, że w czasie tak smutnym i tragicznym była w nich radość, miłość i wola przetrwania. 
Nie ma ich. Odeszli. A jednak są. Żyją w każdym wrażliwym młodym człowieku. Pokolenie Rudego, Alka i Zośki  pokazało nam, co to jest honor, braterstwo, odwaga i przyjaźń. 

Serdecznie polecam każdemu tę książkę.

Autorka recenzji: WIKTORIA WASILEWSKA

Lata 40. XX wieku. Alek, Rudy i Zośka – trzej dzielni harcerze, którzy muszą stawić czoła potężnej przeciwniczce – wojnie. Chłopcy zmagają się z trudem życia podczas  okupacji niemieckiej. Wspólnie działają w służbie Małego Sabotażu, wykazując się przy tym ogromną odwagą i często ryzykując również swoje życie.

Wszystko się komplikuje, gdy jeden z przyjaciół trafia w ręce gestapo... Czy Zośce i Alkowi uda się odbić Rudego i uwolnić go od cierpień? Jak tragiczna w skutkach okaże się walka o przyjaźń, miłość i wolność?

Autorka recenzji: AGNIESZKA URBAŃCZYK

Przyjaźń, miłość, plany na przyszłość. Każdy z nas je ma. Nie każdemu dane jest je zrealizować, o czym dotkliwie przekonali się młodzi harcerze XXIII Drużyny Harcerskiej „BUKI”.                      

Alek, Rudy i Zośka żyją szczęśliwie i beztrosko. Dorastają w wolnej Polsce. W maju 1939 roku zdają maturę, a już we wrześniu ich losy zmieniają się diametralnie. Bohaterowie zamiast realizować swoje pasje, iść na studia i żyć pełnią życia zostają zmuszeni wziąć broń do ręki i walczyć z okupantem, bo wybucha II wojna światowa…

Książka chwyta za serce już od pierwszej strony. Czytając ją, z zapartym tchem śledzimy losy bohaterów. Razem z nimi się cieszymy, śmiejemy i płaczemy. Dodatkowym aspektem dającym nam do myślenia jest to, że wszystkie wydarzenia przedstawione w książce są autentyczne, bo „Kamienie na szaniec” to przykład literatury faktu. Kolejne pokolenia sięgają po tę książkę, dlatego polecam ją każdemu i gwarantuję, że zostanie w Waszych sercach na dłużej.

Autorka recenzji: WIKTORIA BAMBYNEK

„Kamienie na szaniec” napisane przez Aleksandra Kamińskiego to przede wszystkim powieść, którą napisało życie. Bohaterami są Zośka, Rudy i  Alek – chłopcy, którzy po wybuchu II wojny światowej postanowili przeciwstawić się okupantowi poprzez przeprowadzenie różnych akcji świadczących o tym, że Polska nie przestała istnieć w sercach Polaków.

Mimo niewielu stron książka ta budzi wiele emocji. Tworzą ją nie tylko słowa, ale przede wszystkim przyjaźń, patriotyzm i akty odwagi, które nie raz mrożą krew w żyłach. Właśnie to jest powód, dlaczego polecam ją każdemu.

Autorka recenzji: ALEKSANDRA KOPICA

Patriotyzm, przyjaźń, odwaga, wolność, młodość, braterstwo, poświęcenie. „Kamienie na szaniec” to z pewnością książka, którą każdy młody człowiek powinien przeczytać. Przedstawia ona autentyczną historię grupy młodzieży, której  przyszło żyć podczas II wojny światowej. Chłopcy w trudnych wojennych czasach przezwyciężają swoje słabości, aby walczyć dla swojej ojczyzny…

Książka zdecydowanie warta polecenia.

Autorka recenzji: WERONIKA KOŚMIDER

Czy można tę powieść określić jednym zdaniem? Wydaje mi się, że nie można… Książka "Kamienie na szaniec" wiąże się z takimi uczuciami jak miłość, ból i strata. Ukazuje wartości, którymi każdy z nas powinien się kierować, czyli przyjaźń, honor i braterstwo. Aleksander  Kamiński opisuje losy trzech przyjaciół – Jana Bytnara, Aleksego Dawidowskiego i Tadeusza Zawadzkiego. Kończą oni prestiżowe warszawskie liceum, są po maturze i przed nimi studia. W wakacje 1939 roku przyjaciele oddają się górskim wędrówkom. Ich beztroska zostaje jednak brutalnie przerwana. We wrześniu wybucha wojna. Ani jeden z chłopców nie ma wątpliwości, gdzie jest ich miejsce i jakie mają obowiązki. W okupowanej przez Niemców Warszawie prowadzą walkę konspiracyjną w ramach Małego Sabotażu. Pomimo tak młodego wieku są wzorami do naśladowania – dla nas wszystkich. Również w dzisiejszych czasach…

„Kamienie na szaniec” to jedna z najlepszych książek o historii Polski, jaką czytałam. Przemawia w prosty sposób do serc czytelników, zmusza do refleksji i dla niejednych może być dobrą lekcją o życiu.

Autorka recenzji: ALICJA SZWAJNOS

Lektura opowiada o trudnych czasach okupacji hitlerowskiej, której nie chce się poddać grupa harcerzy. Na jej czele stoją Rudy, Alek i Zośka. Chłopcy poprzez swoje akcje sabotażowe próbują przywrócić w Polakach wiarę w wolną ojczyznę. Ich losy diametralnie się zmieniają, gdy zostają członkami Szarych Szeregów.

Książka ta jest przepełniona przykładami bohaterstwa, miłości, odwagi oraz walki o wspólne dobro. Opowiada nam o życiu naszych rówieśników, którzy poświęcili się, walcząc o Polskę, w której obecnie możemy żyć – właśnie dzięki nim.

Uważam, że „Kamienie na szaniec” to pozycja ponadczasowa, gdyż ukazuje nam ważne wartości, zatracone w dzisiejszych czasach. Z jednej strony wzrusza ona do łez, z drugiej bawi do rozpuku, dlatego zachęcam do jej przeczytania, jak również obejrzenia filmu o tym samym tytule w reżyserii Roberta  Glińskiego.